میخواهم از یک قصه صحبت کنم. قصه پرغصه. داستان از سال 1378 شروع شد. رهبر معظم انقلاب موضوع شهر اسلامی را پیش کشیدند . وزارت مربوطه ، موضوع را با اختصاص یک ویژه نامه به آن اصطلاحا جمع کرد! و خبرگزاریها هم به شیوه ناشیانه یک ماهی خبر هایی مرتبط و نا مرتبط کارکردند. و عملا موضوع بایگانی شد. بدنه دانشجویی معتقد به این گفتمان ، گاه و بیگاه سعی داشت کاری بکند که با سرکوبهای اداری و جوابهای سربالا دانشگاه ها فهمید دانشگاه و دانشکده های معماری تقریبا هیچ علاقه ای به موضوع ندارند. در حاشیه گروهی با قالب کردن معماری سنتی به جای معماری اسلامی ، سعی کردند از موضوع و تز شهر اسلامی ، شیر بی یال و کوپال و اشکم و دمی بسازند که با هر جور تفکری بتواند کنار بیاید.
مدتی بعد معظم له موضوع تمدن ایرانی اسلامی و به تبع آن معماری و شهرسازی آن را مطالبه نمودند. اندک اندک این نگرانی تبدیل به واقعیت شد و دوستانی به عمد یا به سهو ، به عنوان بازیچه یا بازیگر ، نقشی در جریانی ایفا کردند که از موضوع شهر سازی ایرانی اسلامی همه چیز ساخت غیر از تئوری و عمل . همایشهای پرطمطراق ، سخنرانیهای غرا و هیجانی ، ژستهای روشنفکری از یک طرف و بزرگنمایی موضوع چندان که همه بفهمند این قدر موضوع بزرگ است که حالا حالاها نمیتوانیم به آن فکرکنیم ! از طرف دیگر بخشی از تجارت با این کلمه بود. تجارت پول یا پست !
از سوی دیگر رشته معماری اسلامی و شهرسازی اسلامی!!!!! راه افتاد و دیدند و دیدیم که چه موضوع پولسازی است . هم وجه دارد هم وجهه . هم نظام خلع سلاح میشود و هم در گزینش دانشجوهایش طوری عمل میکنیم که انگار داریم برای مداحی امام حسین (ع) کشیش تربیت میکنیم. و تبعا ناکارآمدی فارغ التحصیلانش خودش مهر تاییدی بر ناکارآمدی تئوری شهر اسلامی خواهد بود.
و حالا کار بجایی رسیده که هر کسی بخودش جرات میدهد کنفرانس بگذارد . و درباره شهر اسلامی سخنفرسایی !!! کند. چرا که حتی این دوستان جرات قلم فرسایی ندارند.
و افکار فاقد ریشهای دینی و ایرانی در لفافه های ظاهرا علمی و جذاب به خورد دانشجو داده میشود.کنفرانسهای اخیر هم متاسفانه شاهد مثال تلخی از این نمونه است که دوستان فاقد تخصص وارد عرصه شهرسازی و معماری شده و …..
امید است دلسوزان مسوول با توجه حکیمانه شان مانع مسخ مفهوم شهر اسلامی شوند. تا پژوهشگران حوزه های مختلف اعم از جغرافیدانان ، مهندسان عمران و….. متوجه شوند مسوولیت اصلی در این حوزه بر عهده آنان نیست.