There is often an intricate relationship between architecture and the environment. Each part of the world has defined its own architectural techniques based on its unique climatic conditions. However, environmental concerns in the 21st century provoked new techniques, implementing solutions to preserve natural resources and provide thermal comfort. While some opted for a futuristic approach with mechanical and technologically-advanced solutions, others decided to go back in time and explore how civilizations protected their people, architecture, and environment when they had nothing else to resort to but the environment itself. In this article, we look at how Musharrabiyas found their way back into modern-day architecture as significant vernacular features.

The Mediterranean region's climate is characterized by a hot and often dry weather due to the fact that it is surrounded by deserts, whether it is the Sahara in North Africa, or the desert in the Arabian gulf. Naturally, structures in ancient times were not equipped with mechanical ventilation systems, so they were designed to tackle the natural conditions and optimize indoor thermal comfort by relying on natural resources. The Musharrabiya, also known as Mashrabiya, was first introduced in the Arabic regions of the Middle East and North Africa. It is believed that its name came from the Arabic word “Sharab” which translates to “drink”, due to the fact that the Musharrabiya referred to a cool, shaded place where one can drink water from a clay pot. Others believe that the word was derived from “Mashrafiya” which translates to “an observation place”, which is why it was often associated to a small protruding wooden balcony in houses

.

The Musharrabiya was first implemented as a traditional architectural element that covers openings and windows not just for thermal purposes, but for cultural reasons as well. By definition, it is a perforated screen made of wood, clay, or stone, that regulates light, heat, ventilation, and humidity, and created a space of privacy that's not too obscure. Privacy was a very important factor as it is one of the core distinctive value of Islam. Its perforation patterns were derived from Islamic patterns and motifs, and each pattern uniquely served a specific purpose; detailed designs were used for spaces that required more privacy, whereas as large geometric forms were used for more public spaces that needed bigger air flow and light. The Musharrabiya became a prime example of how aesthetics and functions can go hand in hand.

Although the Musharrabiya is of Arabic origins, it was used in Brazil during the Portuguese colonization, under the name of Muxarabi. Its application has decreased throughout the years with the emergence of new solar filtration resources, but it is still possible to find contemporary projects in the country, and across the world, that use the architectural element. However, Musharrabiyas were reimagined to fit modern day requirements, as they are considered an expensive feature in terms of manufacturing and maintenance. Privacy is also no longer a crucial factor since the architecture itself is now built to provide it. Regardless, the Musharrabiya witnessed an evolution of its own in terms of its shape and materials, adapting to the architectural requirements of the 21st century.

چکیده کتاب "معماري نوين"

لوكوربوزيه

نوشته خسرو زارع .دانشجوی کارشناسی معماری

                                        زيبا شناسي و معماري براي مهندسان

لوكوربوزيه در اين كتاب خود زيبايي و معماري را 2 مقوله همسو و هم جهت مي‌داند كه از دل يكديگر زاده مي‌شوند. او از نظم صحبت مي‌كند و مي‌گويد: معمار با مرتب كردن فرم‌ها نظمي را شكل مي‌دهد كه آفريده ناب روح اوست. او ابزار (گاري، لوكوموتيو، ... ) را نتيجه توسعه و موفقيت مي‌داند. مي‌گويد تلاش همه فصلها در ابزار خلاصه مي‌شوند. كولوربوزیه مي‌گويد: شهرهاي شاد محصولي از مردمان شاد است و منظورش همان شهرهايي هستند كه داراي معماريند

متن کامل مقاله بصورت pdf

خلاصه مقاله:

مكان يابي شهري درتمامي جوامع بشري نشان داده است كه آب به عنوان يك عنصر حياتي و مادي درشكل گيري شهرها موثربوده اهست به علت اهميت بسياراب به عنوان عنصري مهم درزندگي مادي و ساختارزيست محيطي انسان افزوده شدن بعدمعنوي و ارزش نهادن به اين عنصرازطرف جامعه درطي زمان امري طبيعي به نظر مي رسد دراين تحقيق به روش توصيفي تحليلي درابتدا به بررسي معنا و مفهوم آب درمعماري و چگونگي استفاده ازاين نماد درالقاي مفاهيم معنوي پرداخته و سپس با روش توصيفي مقايسه اي به تشابهات و تفاوت هاي اين مفهوم دردوره قبل و بعدازاسلام پرداخته ميشود نتايج بدست آمده نشان داد كه آب به همراه خاك اتش و هوا به عنوان عناصرچهارگانه تشكيل دهنده جهان هستي به شمار ميرود درواقع طرز برخورد با آن و معماري آن نشان دهنده نوع برداشت و ميزان درك هنرمندان و معماران آن منطقه مي باشد اين تفاوت نيز وابسته به ميزان دسترسي به آب نيز مي باشد. فرضيه بدست آمده نشان ازاهميت مفهوم آب ازگذشته تا به امروز و بغير ازجنبه مادي بعدمعنوي كه نمادي اززندگي مي باشد دارد.

كلمات كليدي:

آب، معماري و شهرسازي ايراني/معماري اسلامي

میخواهم از یک قصه صحبت کنم. قصه پرغصه. داستان از سال 1378 شروع شد. رهبر معظم انقلاب موضوع شهر اسلامی را پیش کشیدند . وزارت مربوطه ، موضوع را با اختصاص یک ویژه نامه به آن اصطلاحا جمع کرد! و خبرگزاریها هم به شیوه ناشیانه یک ماهی خبر هایی مرتبط و نا مرتبط کارکردند. و عملا موضوع بایگانی شد. بدنه دانشجویی معتقد به این گفتمان ، گاه و بیگاه سعی داشت کاری بکند که با سرکوبهای اداری و جوابهای سربالا دانشگاه ها فهمید دانشگاه و دانشکده های معماری تقریبا هیچ علاقه ای به موضوع ندارند.  در حاشیه گروهی با قالب کردن معماری سنتی به جای معماری اسلامی ، سعی کردند از موضوع و تز شهر اسلامی ، شیر بی یال و کوپال و اشکم و دمی بسازند که با هر جور تفکری بتواند کنار بیاید.

مدتی بعد معظم له موضوع تمدن ایرانی اسلامی و به تبع آن معماری و شهرسازی آن را مطالبه نمودند.  اندک اندک این نگرانی تبدیل به واقعیت شد و دوستانی به عمد یا به سهو ، به عنوان بازیچه یا بازیگر ، نقشی در جریانی ایفا کردند که از موضوع شهر سازی ایرانی اسلامی همه چیز ساخت غیر از تئوری و عمل . همایشهای پرطمطراق ، سخنرانیهای غرا و هیجانی ، ژستهای روشنفکری از یک طرف و بزرگنمایی موضوع چندان که همه بفهمند این قدر موضوع بزرگ است که حالا حالاها نمیتوانیم به آن فکرکنیم ! از طرف دیگر بخشی از تجارت با این کلمه بود. تجارت پول یا پست !

از سوی دیگر رشته معماری اسلامی و  شهرسازی اسلامی!!!!! راه افتاد  و دیدند و دیدیم که چه موضوع پولسازی است . هم وجه دارد هم وجهه . هم نظام خلع سلاح میشود و هم در گزینش دانشجوهایش طوری عمل میکنیم که انگار داریم برای مداحی  امام حسین (ع) کشیش تربیت میکنیم. و تبعا ناکارآمدی فارغ التحصیلانش خودش مهر تاییدی بر ناکارآمدی تئوری شهر اسلامی خواهد بود.

و حالا کار بجایی رسیده که هر کسی بخودش جرات میدهد کنفرانس بگذارد . و درباره شهر اسلامی سخنفرسایی !!! کند. چرا که حتی این دوستان جرات قلم فرسایی ندارند.

و افکار فاقد ریشهای دینی و ایرانی  در لفافه های ظاهرا علمی و جذاب به خورد دانشجو داده میشود.کنفرانسهای اخیر هم متاسفانه شاهد مثال تلخی از این نمونه است که دوستان فاقد تخصص وارد عرصه شهرسازی و معماری شده و .....

امید است دلسوزان مسوول با توجه حکیمانه شان مانع مسخ مفهوم شهر اسلامی شوند. تا پژوهشگران حوزه های مختلف اعم از جغرافیدانان ، مهندسان عمران و..... متوجه شوند مسوولیت اصلی در این حوزه بر عهده آنان نیست.